Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2018 r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Pietrzyk

Protokolant: Anna Lasko

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 października 2018 r. w K.

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko E. G.

o zapłatę

I  zasądza od pozwanej E. G. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 1.317,24 zł (słownie złotych: jeden tysiąc trzysta siedemnaście 24/100) wraz z odsetkami umownymi liczonymi od kwoty 1169,44 zł w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 26.03.2016r. do dnia zapłaty, z tym że nie więcej niż w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie;

II  dalej idące powództwo oddala;

III  zasądza od pozwanej E. G. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 22,20 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1291/17

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniosła o zasądzenie od pozwanej E. G. kwoty 1 773,86 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 1 169,44 zł od 26.03.2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko strona powodowa podała, że dochodzi wierzytelności na podstawie umowy pożyczki zawartej z pozwaną, z której warunków E. G. się nie wywiązała. Na kwotę wymienioną w pozwie składa się kwota należności głównej 1 169,44 zł, odsetki w kwocie 143,60 zł stanowiące różnicę między sumą odsetek umownych naliczonych w związku z udzieleniem kredytu w kwocie 1 950,22 zł od dnia zawarcia umowy i odsetek karnych w kwocie 90,64 zł naliczonych od dnia 25.02.2012 r. a sumą odsetek karnych zapłaconych przez pozwaną w kwocie 1 897,36 zł, a także zwrot kosztów, opłat i prowizji w łącznej wysokości 460,82 zł.

Pozwana E. G. na rozprawie w dniu 18 października 2018 r. w części dotyczącej żądania kwoty należności głównej i odsetek uznała powództwo. Pozwana zakwestionowała żądanie kwoty 460,82 zł jako kosztów naliczonych przez stronę powodową. Pozwana wniosła o rozłożenie zobowiązania na raty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 grudnia 2011 r. E. G. zawarła z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...) na następujących warunkach. Pożyczkobiorcy udzielono pożyczki w kwocie 5 250 zł na okres od dnia 9.12.2011 r. do dnia 25.12.2015 r., pomniejszonej o opłatę przygotowawczą w kwocie 30 zł, opłatę za ochronę ubezpieczeniową w kwocie 1 260 zł oraz prowizję od pożyczki w kwocie 160 zł. Pożyczkobiorca otrzymała do dyspozycji kwotę 3 800 zł oraz zobowiązała się do spłaty pożyczki w 48 ratach miesięcznych płatnych do 25 dnia każdego miesiąca. Oprocentowanie nominalne pożyczki wynosiło 16,99 % w stosunku rocznym. Za opóźnienia w spłacie raty Bank nalicza odsetki od zadłużenia przeterminowanego w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Integralną częścią umowy były warunki ubezpieczenia oraz tabela opłat i prowizji.

Dowody: umowa pożyczki k. 35, warunki umowy ubezpieczenia k. 38v, tabela opłat i prowizji k. 39.

Pozwana z tytułu zaciągniętej pożyczki zalegała z zapłatą na rzecz strony powodowej kwoty 1 169,44 zł tytułem należności głównej oraz z zapłatą odsetek od kapitału w kwocie 134,17 zł.

(okoliczności bezsporne)

Strona powodowa pismem z 25.02.2016 r. wezwała pozwaną do uregulowania zaległości.

Dowód: pismo z 25.02.2016 r. k. 41, potwierdzenie odbioru k. 42.

Sąd zważył co następuje:

Strona powodowa dochodziła należności wynikających z umowy pożyczki. Zgodnie z treścią art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej.

W myśl przepisu art. 213 § 2 k.p.c. sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Pozwana w części dotyczącej żądania zapłaty należności głównej w kwocie 1 169,44 zł oraz żądania odsetkowego w kwocie 143,60 zł uznała powództwo. Analiza przedłożonych przez powodowy Bank dokumentów w postaci umowy pożyczki, zestawienia dokonanych wpłat (k. 40), wyciągu z ksiąg banku (k.33-34) prowadzi do konkluzji, że Bank prawidłowo określił wysokość zadłużenia pozwanej. W tych warunkach należało uznać, że uznanie powództwa przez E. G. było zgodne z prawem i należało je uwzględnić.

Pozwana E. G. zakwestionowała natomiast żądanie dotyczące kosztów, opłat i prowizji w kwocie 460,82 zł.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że powodowy Bank nie udowodnił aby faktycznie poniósł koszty w takiej wysokości. Jedynym dokumentem przedłożonym przez stronę powodową, który można by powiązać z poniesieniem kosztów przedsądowych było skierowanie do pozwanej pisma z 25.02.2016 r. (k.41-42). Rzeczywisty koszt jaki poniósł pożyczkodawca to 4,20 zł opłaty pocztowej jaką pobierał operator pocztowy w dacie wysłania pisma.

Należy po wtóre wskazać, że tabela opłat i prowizji dla pożyczek udzielanych przez powodowy Bank (k. 39) stanowiła integralną część umowy. Co do zasady zapisy takie wiążą kontrahenta. Niemniej jednak pozwana występowała z Bankiem (przedsiębiorcą) w charakterze konsumenta. Mamy zatem do czynienia ze stosunkiem prawnym nawiązanym między przedsiębiorcą a konsumentem. Konsument jako słabsza strona stosunków zobowiązaniowych (w relacji do przedsiębiorcy) jest przez prawodawcę otaczana szczególną ochroną. Cel tej ochrony jest ukierunkowany na poprawienie sytuacji prawej konsumenta w obrocie cywilnoprawnym. Jednym z przejawów takiej ochrony jest wprowadzony do kodeksu cywilnego zakaz stosowania niedozwolonych postanowień umownych tzw. klauzul abuzywnych (zob. art. 385 ¹ k.c. i nast.). I tak postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeśli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Trzeba podkreślić, że koszty monitów określone przez przedsiębiorcę powinny odpowiadać wysokości rzeczywiście poniesionych kosztów. W przeciwnym razie stanowić będą dla niego źródło ukrytego zysku. Takie zaś działanie stanowi nadużycie prawa podmiotowego, gdyż zmierza do obejścia ustawy i pozostaje sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dochodzona kwota kosztów 460,82 zł jest kwotą stosunkowo znaczną. Istnieje zatem uzasadnione przypuszczenie, że Bank obciążając pożyczkobiorcę tymi kosztami zmierzał do osiągnięcia dodatkowego zysku z pożyczki. Źródła dochodu przedsiębiorca powinien doszukiwać się głównie w odsetkach od pożyczonej kwoty, gdyż taki jest cel umowy - nie zaś w wygórowanych kosztach obsługi zadłużenia, którymi następnie obciąża konsumenta. Takie zapisy regulaminów – w razie, gdyby nawet Bank przedłożył dokumenty potwierdzające poniesienie tych kosztów - należałoby uznać za klauzule abuzywne.

Niemniej jednak należy ponownie podkreślić, że w realiach sprawy strona powodowa nie wykazała, aby poniosła koszty przedsądowe zmierzające do wyegzekwowania zadłużenia przewyższające kwotę 4,20 zł (jako koszt wysłania do pozwanej pisma ponaglającego).

W tych warunkach zasadne było zasądzenie od pozwanej na rzecz strony powodowej kwoty 1 317,24 zł (uznanej kwoty 1 313,04 zł oraz kwoty 4,20 zł kosztów Banku) wraz z odsetkami umownymi liczonymi od kwoty 1 169,44 zł w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 26.03.2016 r. do dnia zapłaty, z tym że nie więcej niż w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie , o czym sąd orzekł w punkcie I sentencji wyroku. Data odsetek pokrywała się z żądaniem wyrażonym w pozwie.

W zakresie żądania zwrotu większości kosztów przedegzekucyjnych powództwo zostało oddalone.

Sąd zdecydował się nie rozkładać zasądzonej sumy na raty, bowiem pozwana E. G. nie udowodniła swojej trudnej sytuacji finansowej. W szczególności nie przedłożyła jakiegokolwiek dowodu świadczącego, że w takiej sytuacji obecnie się znajduje. Jednocześnie należy wskazać, że powodowy Bank pozytywnie ustosunkowywał się do kwestii spłaty przez pozwaną zadłużenia w ratach.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 100 zd. 1 k.p.c., który stanowi że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Strona powodowa wygrała sprawę w 74 %, pozwana zaś w 26 %. Jedynie strona powodowa poniosła koszty – była to opłata sądowa w kwocie 30 zł, dlatego też po stosunkowym rozdzieleniu należało zasądzić na jej rzecz kwotę 22,20 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzeczono w punkcie III sentencji wyroku.