Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: sędzia Marek Dziwiński

Protokolant: Magdalena Mastej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 marca 2024 r. w Kamiennej Górze

sprawy z powództwa (...) Ltd. z siedzibą w L., C.

przeciwko E. J.

o zapłatę

I  zasądza od pozwanej E. J. na rzecz strony powodowej (...) Ltd. z siedzibą w L., C. kwotę 7.138,64 zł (słownie: siedem tysięcy sto trzydzieści osiem złotych sześćdziesiąt cztery grosze) z odsetkami liczonymi następująco:

- od kwoty 5.790,10 zł z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 27.04.2023 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.348,54 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27.04.2023 r. do dnia zapłaty;

II  zasądza od pozwanej E. J. na rzecz strony powodowej (...) Ltd. z siedzibą w L., C. kwotę 2.217,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygnatura akt I C 544/23

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 20 marca 2024 r.

Strona powodowa (...) Ltd. z siedzibą w L. (Cypr) pozwem z dnia 31 lipca 2023 r. (k. 1-5) wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej E. J. kwoty 7 138,64 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 5 790,10 zł od dnia 27 kwietnia 2023 r. do dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 1 348,54 zł od dnia 27 kwietnia 2023 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że pozwaną oraz pierwotnego wierzyciela (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. łączyła umowa pożyczki nr (...) z dnia 11 kwietnia 2022 r., zawarta za pośrednictwem platformy internetowej, na podstawie której udostępniono pożyczkobiorczyni kapitał w kwocie 7 500,00 zł. Pożyczka została udzielona przy tym na okres 30 dni w ramach zobowiązania o charakterze krótkoterminowym, z jakiego pozwana się nie wywiązała. W dalszej kolejności podano, że przedmiotową wierzytelność pożyczkodawca zbył na rzecz strony powodowej. Ponadto wyjaśniono, że na dochodzoną pozwem kwotę składają się: niespłacony kapitał w kwocie 5 790,10 zł, skapitalizowane odsetki umowne wynoszące łącznie 1 185,31 zł oraz odsetki ustawowe za opóźnienie – 163,23 zł. Od kwoty udzielonego kapitału strona powodowa zażądała nadto odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, zaś od sumy wskazanych wcześniej odsetek (1 348,54 zł) dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie, w obu przypadkach liczonych od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym (zwanym dalej: (...)), tj. od dnia 27 kwietnia 2023 r. do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew z dnia 18 września 2023 r. (k. 65-71) pozwana E. J. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana podniosła zarzuty braku legitymacji procesowej czynnej strony powodowej, kwestionując nabycie przez stronę powodową od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki, która łączyła ją z pierwotnym wierzycielem. Ponadto wskazała również, że przedmiotowa wierzytelność nie została skutecznie nabyta od pożyczkodawcy, albowiem zawarta z nim przez stronę powodową umowa cesji pozostawała bezskuteczna wobec nieokreślenia w jej treści w wystarczającym stopniu zbywanej wierzytelności. Tym samym zakwestionowała skierowane przeciwko niej w niniejszej sprawie powództwo zarówno w zakresie istnienia przedmiotowej umowy przelewu wierzytelności, a co za tym idzie – nieudowodnienia roszczenia co do zasady, jak i wysokości dochodzonej kwoty z powodu występowania w treści umowy pożyczki klauzul niedozwolonych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 grudnia 2019 r. E. J. zarejestrowała się na stronie internetowej pożyczkodawcy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., wypełniając formularz internetowy, w którym podała swoje dane osobowe. Następnie została poddana procesowi weryfikacji wskazanego przez nią w formularzu rachunku bankowego polegającego na wykonaniu przelewu na kwotę 1,00 zł. Po pozytywnej weryfikacji numer rachunku bankowego E. J., tj. PL (...), został automatycznie przypisany do utworzonego dla niej Profilu Klienta
w systemach teleinformatycznych kredytodawcy. Pozwana podała tam też swoje dane adresowe, a także pozostałe dane osobowe w tym numer PESEL oraz numer dowodu osobistego oraz dane kontaktowe w postaci numeru telefonu i adresu mailowego.

Dowód:



potwierdzenie wypłaty transzy pożyczki, k. 21,



potwierdzenie wykonania przelewu weryfikacyjnego, k. 22.

W dniu 11 kwietnia 2022 r. E. J. zawarła z pożyczkodawcą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...). Całkowita kwota udostępnionej pożyczki wynosiła 7 500,00 zł, a całkowita kwota do zapłaty 9 000,00 zł, na którą składały się: kwota udzielonej pożyczki – 7 500,00 zł, prowizja umowna – 1 455,62 zł oraz odsetki kapitałowe – 44,38 zł.

Z uwagi na jej krótkoterminowy charakter okres kredytowania wynosił 30 dni, zaś termin spłaty oznaczono na dzień 11 maja 2022 r. W przypadku nieterminowej spłaty zobowiązania pożyczkodawca zastrzegł sobie uprawnienie do naliczania odsetek za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetek maksymalnych – § 9 pkt 1 umowy pożyczki).

Dowód:



umowa pożyczki nr (...) z dnia 11 kwietnia 2022 r., k. 13-16.

Kwota udzielonej pożyczki została wypłacona pozwanej E. J.
w transzach i przelana na wskazany przez nią uprzednio rachunek bankowy.

Dowód:



potwierdzenia wypłaty transzy pożyczki, k. 16v-21,



potwierdzenia wykonania transakcji płatniczych, k. 23-28.

Dnia 30 czerwca 2022 r. pożyczkodawca (...) Sp. z o.o. z siedzibą
w W. zmienił swoją nazwę na (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

Dowód:



wydruk KRS pożyczkodawcy, k 39-42.

Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 22 marca 2023 r. pożyczkodawca (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przelał na rzecz (...) Ltd. z siedzibą w L. (Cypr) wierzytelność wynikającą z zawartej z pozwaną umowy pożyczki z dnia 11 kwietnia 2022 r.

Dowód:



umowa cesji wierzytelności z dnia 22 marca 2023 r., k. 29-32,



wydruki z KRS, pełnomocnictwa oraz dokumenty rejestrowe strony powodowej, k. 8-12, 33-34 i 43-48.



wyciąg z załącznika nr 4 – specyfikacji wierzytelności objętych umową cesji
z dnia 22 marca 2023 r., k. 35-36,



oświadczenie zbywcy o zapłacie ceny, k. 37.

W pismach z dnia 04 kwietnia 2023 r. strona powodowa kolejno zawiadomiła pozwaną o przelewie na jej rzecz wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki
z dnia 11 kwietnia 2022 r. oraz wezwała ją do zapłaty zaległości z tytułu udzielonej pożyczki w terminie 14 dni od dnia wystosowania wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

Dowód:



przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 04 kwietnia 2023 r., k. 49,



zawiadomienie o przelewie wierzytelności z dnia 04 kwietnia 2023 r., k. 50.

E. J. na dzień wniesienia pozwu w EPU (tj. 27 kwietnia 2023 r.) zalegała z zapłatą na rzecz strony powodowej kwoty 7 138,64 zł w związku z zawartą
w dniu 11 kwietnia 2022 r. umową krótkoterminowego kredytu konsumenckiego.

Dowód:



umowa pożyczki nr (...) z dnia 11 kwietnia 2022 r., k. 13-16,



akta sprawy EPU o sygn.(...), k. 51-56.

Sąd zważył, co następuje:

Ustaleń stanu faktycznego dokonano w oparciu o dokumenty przedstawione przez stronę powodową, w szczególności – umowę pożyczki z dnia 11 kwietnia 2022 r. oraz dokumentację obejmująca ramową umowę przelewu oraz akt cesji wynikającej z niej wierzytelności przysługującej względem pozwanej. Autentyczność dokumentów będących podstawą ustalenia stanu faktycznego była wprawdzie przez pozwaną w toku postępowania kwestionowana, natomiast nie budziła żadnych wątpliwości po stronie Sądu rozpatrującego niniejszą sprawę.

W rozpoznawanej sprawie obok ogólnej regulacji dotyczącej umowy pożyczki zawartej w art. 720 § 1 k.c., zgodnie z którą przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości, znaczenie miały przede wszystkim przepisy zawarte w ustawie z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1028, zwanej dalej: u.k.k.).

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności faktyczne, wystąpiła potrzeba wskazania konkretnych regulacji dotyczących kredytu konsumenckiego, gdyż zawarta między pierwotnym wierzycielem a pozwaną umowa pożyczki miała właśnie taki charakter, co nie budziło większych wątpliwości. Stosownie bowiem do art. 3 ust 1. u.k.k. przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550,00 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, a zgodnie z ust. 2 pkt 1 za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Z kolei w zawartym w art. 5 u.k.k. szerokim katalogu definicji w omawianej sprawie na uwagę zasługiwały te określające całkowitą kwotę kredytu (pkt 7), całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta (pkt 8), stopę oprocentowania kredytu (pkt 10) i umowę o kredyt konsumencki zawieraną na odległość (pkt 13).

Sama umowa o kredyt konsumencki powinna być na podstawie art. 29 ust. 1 zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Obowiązki informacyjne kredytodawcy określono z kolei w art. 30 ust. 1 omawianej ustawy, gdzie wskazano, że dokument umowy kredytu powinien zawierać oprócz danych osobowych kredytobiorcy także postanowienia dotyczące samej umowy, do których zalicza się m.in. rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia (pkt 7) oraz informację o innych kosztach, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności o opłatach, w tym opłatach za prowadzenie jednego lub kilku rachunków, na których są zapisywane zarówno transakcje płatności, jak i wypłaty, łącznie z opłatami za korzystanie ze środków płatniczych zarówno dla transakcji płatności, jak i dla wypłat, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, jeżeli są znane kredytodawcy, oraz warunki, na jakich koszty te mogą ulec zmianie (pkt 10).

Podstawę roszczenia strony powodowej zawierał również przepis art. 509 k.c., zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności w zakresie roszczenia o zaległe odsetki. Dłużnikowi przysługują przy tym przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie (art. 513 § 1 k.c.). Sytuacja procesowa nabywcy wierzytelności jest więc zbliżona do pozycji zbywcy wierzytelności, a zatem
w procesie ma obowiązek wykazać nie tylko, że sporną wierzytelność nabył na podstawie umowy przelewu wierzytelności, lecz również, że nabyta wierzytelność faktycznie przysługiwała pierwotnemu wierzycielowi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., sygn. akt V CSK 187/06, LEX nr 402304).

Przechodząc do omówienia przedmiotowej sprawy, trzeba od razu nadmienić, że okoliczność, wedle której doszło do zawarcia umowy kredytu konsumenckiego między pierwotnym wierzycielem a pozwaną nie budziła żadnych wątpliwości. Wprawdzie sama umowa nie została przez kredytobiorcę własnoręcznie podpisana, to należy stwierdzić, że była ona skutecznie zawarta i stanowi źródło stosunków zobowiązaniowych między stronami. Zgodnie z przepisem zawartym w art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Pozwana przed zawarciem stosownej umowy skorzystała z udostępnionych przez kredytodawcę formularzy internetowych, poprzez które zawnioskowała o udzielenie pożyczki, a przedtem została poddana procesowi obowiązkowej weryfikacji podanego numeru rachunku bankowego.

Odnosząc się do podniesionego przez pozwaną zarzutu braku udowodnienia przez stronę powodową faktu zawarcia umowy pożyczki, podkreślić należy, że umowa pożyczki została zawarta przez nią przy zastosowaniu elektronicznego środka indywidualnego porozumiewania się na odległość. Jak już wspomniano wyżej umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Forma umowy o kredyt konsumencki zatem ma istotne znaczenie dla ochrony interesów konsumenta. Po pierwsze, powinna umożliwiać mu zapoznanie się z warunkami kredytu i analizę jego sytuacji prawnej w związku z zaciągniętym kredytem. Po drugie, zapewniać ma konsumentowi odpowiedni środek dowodowy co do warunków kredytu na wypadek sporu z kredytodawcą, zwłaszcza w postępowaniu sądowym lub mediacyjnym. Wymaganie jakie wynika z art. 29 ust. 1 u.k.k. trzeba interpretować przede wszystkim jako nakaz – skierowany do kredytodawcy – sporządzenia dokumentu obejmującego treść oświadczeń woli złożonych przez kredytodawcę oraz konsumenta i utrwalenia tego dokumentu w odpowiedniej formie.

Przekładając powyższe w stosunku do analizowanej sprawy, wskazać należy, że Sąd dokonał weryfikacji umowy kredytu konsumenckiego na podstawie przedłożonych przez stronę powodową wydruków komputerowych. Wynikało z nich, że osobą wyrażającą oświadczenie woli jako kredytobiorca była E. J., albowiem na umowie pożyczki (k. 13) znajdowały się jej szczegółowe dane osobowe w postaci numeru PESEL, serii i numeru dowodu osobistego czy adresu do korespondencji. Z kolei jej dane kontaktowe w postaci numeru telefonu oraz adresu poczty elektronicznej zawarte były na potwierdzeniach wypłaty kolejnych transz udzielonej pożyczki (k. 16v-21).

Warunki przyznawania pożyczek, zawarte w treści umowy pożyczki z dnia
11 kwietnia 2022 r. (k. 13) szczegółowo określały procedurę udzielenia kredytu, którą pozwana musiała zrealizować, aby go otrzymać. Tam też wyraźnie stwierdzono, że umowa pożyczki jest umową o kredyt konsumencki zawieraną na odległość, o której mowa w art. 5 pkt 13 u.k.k., albowiem w jej § 4 wskazano, że zawarcie umowy następuje na odległość w formie elektronicznej za pośrednictwem uprzednio utworzonego przez pożyczkobiorcę Profilu Klienta na stronie internetowej należącej do pożyczkodawcy. Nadto strona powodowa przedłożyła wraz z pozwem stosowne potwierdzenia przelania pozwanej udzielonej jej kwoty kredytu konsumenckiego przez pierwotnego wierzyciela.

W tym kontekście pozwana zakwestionowała autentyczność dokumentów przedłożonych przez stronę powodową jako niepodpisanych wydruków komputerowych. Odnosząc się do tego zarzutu, wskazać należy, że dokumenty, które nie zawierają podpisu, pozostają dokumentami, nie można ich jedynie zakwalifikować jako dokumentów prywatnych, korzystających z domniemania autentyczności. Dokumenty bez podpisu należy więc kwalifikować jako dokumenty sporządzone w formie dokumentowej, która stanowi formę o niższym stopniu sformalizowania niż forma pisemna, co przejawia się właśnie w braku konieczności złożenia własnoręcznego podpisu. Ustawodawca zdecydował się na dostosowanie przepisów do cyfrowej rzeczywistości i uregulowanie czynności prawnych zawartych w mniej sformalizowany sposób poprzez określenie, że dokumentem nie jest tylko pismo, ale też „każdy nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią” (art. 77 ³ k.c.), co czyni tę definicję istotną nie tylko z perspektywy prawa materialnego, lecz również procesowego prawa cywilnego. W celu weryfikacji pisma złożonego w formie dokumentowej wystarczające jest ustalenie osoby wyrażającej oświadczenie woli, przy czym nie ma znaczenia, czy nastąpi to na podstawie treści samego dokumentu, czy po sprawdzeniu np. nośnika bądź urządzenia, za pomocą którego złożono oświadczenie. Taki dokument zachowuje zatem funkcję dowodową stosownie do przepisów k.p.c. o mocy dowodowej dokumentów.

Niemniej jednak głównym zarzutem sformułowanym w toku postępowania przez pozwaną było zakwestionowanie legitymacji procesowej czynnej strony powodowej do występowania w niniejszej sprawie. Przede wszystkim zarzucono, że nie zdołała ona wykazać, aby w sposób skuteczny nabyła dochodzoną pozwem wierzytelność od poprzedniego wierzyciela, tj. pożyczkodawcy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (działającego poprzednio pod nazwą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.”). W tym kontekście pozwana wskazała, że strona powodowa nie udowodniła swojej legitymacji procesowej czynnej, negując wartość dowodową przedłożonego niepodpisanego wydruku umowy cesji oraz tabeli mającej stanowić wyciąg z załącznika do tejże umowy.

W ocenie Sądu przedłożona przez stronę powodową umowa cesji wierzytelności wraz z odpowiednimi załącznikami oraz właściwymi dokumentami rejestrowymi pozwalały stwierdzić, że w omawianym przypadku mieliśmy do czynienia ze skutecznym zawarciem umowy cesji z art. 509 k.c. Zgodnie bowiem z utrwalonym w judykaturze poglądem konsekwencją przelewu wierzytelności jest zmiana podmiotowa po stronie wierzyciela, polegająca na tym, że dotychczasowy wierzyciel traci to stanowisko, zaś na jego miejsce wchodzi nabywca wierzytelności, który uzyskuje ją w takim samym kształcie, w jakim przysługiwała ona zbywcy. W ten sposób legitymację materialną do żądania spełnienia świadczenia uzyskuje nowy wierzyciel (cesjonariusz), na ręce którego dłużnik jest zobowiązany od tej pory spełnić świadczenie, z zastrzeżeniem konsekwencji wynikających z braku zawiadomienia dłużnika o dokonanym przelewie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2023 r., sygn. akt II CSKP 847/22, LEX nr 3508963).

Wątpliwości Sądu nie budził zatem brak wykazania zachowania przez stronę powodową ciągłości cesji, albowiem z przedłożonych wydruków wynikało, że została zawarta tylko jedna umowa przelewu wierzytelności między pożyczkodawcą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a stroną powodową (...) Ltd. z siedzibą w L. (Cypr), k. 29-32. Z załączonych do umowy przelewu wierzytelności załączników – nade wszystko z wykazu wierzytelności – wynikało ponadto, że przedmiotem tego porozumienia była tożsama wierzytelność z tą stwierdzoną w zawartej przez E. J. umowie pożyczki z dnia 11 kwietnia 2022 r. (k. 13 i 35-36). Co więcej – zgodnie z oświadczeniem z dnia 04 kwietnia 2023 r. (k. 37) – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. jako cedent potwierdził, że strona powodowa występująca w roli cesjonariusza dokonała zapłaty ceny sprzedaży wierzytelności określonej w zawartej między tymi stronami umowie cesji. Wobec tego należało stwierdzić, że pozwana nie zdołała w sposób skuteczny podważyć legitymacji procesowej strony powodowej do wystąpienia z niniejszym powództwem.

Jeśli zaś chodzi o podnoszony przez pozwaną zarzut braku wymagalności roszczenia dochodzonego pozwem, w tym jego przedwczesności, to należało uznać go za chybiony. Przede wszystkim strona powodowa zdołała w toku postępowania przedstawić dokumentację potwierdzającą fakt zawarcia przez E. J. umowy kredytu krótkoterminowego z wyraźnie wskazanym terminem spłaty.

W odróżnieniu od zobowiązania o charakterze długoterminowym, gdzie jego spłata rozłożona jest na miesięczne raty z terminem płatności zgodnym z załączonym do umowy harmonogramem, w przypadku pożyczki krótkoterminowej brak spłaty we wskazanym w treści umowy terminie oznacza postawienie całego zadłużenia w stan natychmiastowej wymagalności. Jak bowiem słusznie podkreśla się w orzecznictwie, pojęcie to trzeba łączyć z upływem terminu spełnienia świadczenia, dopiero bowiem wskutek zaistnienia okoliczności, kiedy dłużnik popada w opóźnienie, wierzyciel zaczyna dysponować skutecznymi środkami dochodzenia roszczeń (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 05 listopada 2014 r., sygn. akt III CZP 76/14, OSNC 2015, nr 7-8, poz. 86). W związku z tym trzeba było stwierdzić, że wierzytelność wynikająca z zawartej przez pozwaną umowy pożyczki stała się wymagalna w chwili upływu określonego w niej terminu spłaty pożyczki, co tym samym upoważniało stronę powodową do skierowania wobec niej wezwania do spłaty powstałej w ten sposób zaległości.

Nie dopatrzono się również w treści umowy z dnia 11 kwietnia 2022 r. klauzul abuzywnych dotyczących m.in. pobranej prowizji od udzielonej pożyczki. Została bowiem ona oznaczona w sposób niebudzący wątpliwości, w wyraźnie wyodrębnionej tabeli zawierającej wszelkie niezbędne informacje dotyczące kosztów kredytu. Naliczona prowizja nie przekraczała również wysokości maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu udzielonego konsumentowi w rozumieniu art. 36a u.k.k. w brzemieniu obowiązującym na dzień zawarcia umowy.

Z uwagi na powyższe powództwo podlegało uwzględnieniu co do zasady, mając na względzie, że między pożyczkodawcą, którego następcą prawny jest strona powodowa, a pozwaną została skutecznie zawarta umowa kredytu konsumenckiego krótkoterminowego. Z kolei w zakresie wysokości żądania określonego w pozwie, należało przyznać rację stronie powodowej, która w sposób skuteczny zdołała wykazać, że pozwana nie uregulowała w całości zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki
z dnia 11 kwietnia 2022 r.

Mając zatem na względzie wszystkie wcześniejsze rozważania, należało zasądzić od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 7 138,64 zł z tytułu niezwróconej przez nią kwoty udzielonego jej kredytu konsumenckiego wraz z niespłaconymi kosztami dodatkowymi w postaci prowizji oraz naliczonymi do chwili wniesienia pozwu odsetkami kapitałowymi.

Orzeczenie o odsetkach od wyżej wskazanej kwoty znajduje uzasadnienie
w treści art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast stosownie do § 2 ¹ omawianego przepisu maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie). Wobec czego należało zasądzić podaną wcześniej kwotę wraz z odsetkami zgodnymi z żądaniem pozwu od dnia wniesienia powództwa w EPU, tj. 27 kwietnia 2023 r. (k. 51) do dnia zapłaty – z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi od kwoty 5 790,10 zł oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 1 348,54 zł.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd wydał na podstawie przepisu art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Dlatego też w punkcie II wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 2 217,00 zł, na którą składały się: opłata od pozwu w wysokości 400,00 zł, w części opłacona na etapie postępowania w EPU, a w pozostałym zakresie wniesiona do tut. Sądu (100,00 zł + 300,00 zł, k. 51 i 59), wynagrodzenie pełnomocnika w osobie radcy prawnego w kwocie 1 800,00 zł, ustalone na podstawie przepisu § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł (k. 6).