Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Marek Dziwiński

Protokolant: Kamila Ruszczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 marca 2024 r. w Kamiennej Górze

sprawy z powództwa (...) (Luxembourg) S. A. z siedzibą w Luksemburgu

przeciwko E. J.

o zapłatę

I  zasądza od pozwanej E. J. na rzecz strony powodowej (...) (Luxembourg) S. A. z siedzibą w Luksemburgu kwotę 14.824,21 zł (słownie złotych: czternaście tysięcy osiemset dwadzieścia cztery 21/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14.03.2023 r. do dnia zapłaty;

II  dalej idące powództwo oddala;

III  zasądza od pozwanej E. J. na rzecz strony powodowej (...) (Luxembourg) S. A. z siedzibą w Luksemburgu kwotę 4.367,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygnatura akt I C 505/23

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) (Luxembourg) S.A. z siedzibą w Luksemburgu pozwem z dnia 13 lipca 2023 r. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej E. J. kwoty 15.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 marca 2023 r. do dnia zapłaty. Wniosła również o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że pozwaną E. J. oraz pierwotnego wierzyciela (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. łączyła umowa kredytu konsumenckiego z dnia 9 lutego 2021 r., zawarta drogą elektroniczną, przedmiotem której było udzielenie kredytu w wysokości 20.850,00 zł, która obejmowała: 15.000,00 zł – kwotę kredytu wypłacona pozwanej, 5.850,00 zł – prowizję należną kredytodawcy z tytułu udzielonego kredytu. Strona powodowa wskazała dalej, że zgodnie z zapisami umowy kredytobiorca naliczał odsetki umowne według stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego powiększonej o 10 punktów procentowych , a pozwana miała spłacić należność w 48 ratach. Strona powodowa podniosła, że pozwana nie spłaciła należności w ustalonym terminie w związku z czym umowa kredytu konsumenckiego została wypowiedziana, a cała kwota wierzytelności wraz odsetkami i należnościami ubocznymi stała się wymagalna z dniem 17 listopada 2022 r. W dalszej kolejności podano, że strona powodowa nabyła wierzytelność z przedmiotowej umowy przysługującą wobec pozwanej. Ponadto strona powodowa wyjaśniła, że na dochodzoną pozwem kwotę składają się: niespłacony kapitał – 10.382,86 zł, niespłacona prowizja – 3.498,70 zł, odsetki umowne naliczane przez zbywcę wierzytelności – 580,24 zł, skapitalizowane odsetki za opóźnieni naliczone przez zbywcę wierzytelności – 175,79 zł, odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez stronę powodową od kwoty niespłaconego kredytu za okres od 30.11.2022 r. do 14.03.2023 r. – 362,41 zł. Od sumy powyższych kwot (15.000,00 zł) strona powodowa żądała dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 14.03.2023 r. do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew pozwana E. J. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od strony powodowej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana podniosła zarzuty braku legitymacji procesowej czynnej strony powodowej, nieudowodnienia roszczenia zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, braku wymagalności roszczenia dochodzonego pozwem, w tym jego przedwczesności oraz stosowania w treści umowy będącej źródłem zobowiązania klauzul niedozwolonych. Pozwana wskazała również, że wierzytelność będąca przedmiotem cesji nie została wystarczająco zindywidualizowana i brak jest dowodu na wykazanie faktu, iż strona powodowa rzeczywiście nabyła przedmiotową wierzytelność. Pozwana zaprzeczyła, aby zawierała jakąkolwiek umowę pożyczki z pierwotnym wierzycielem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Ponadto podała, że brak jest dowodu potwierdzającego, aby otrzymała kwotę kredytu. Pozwana podniosła zarzut stosowania w treści umowy, będącej źródłem roszczeń strony powodowej, niedozwolonych klauzul w rozumieniu przepisu art. 385 ¹ k.c., skutkujących ich bezskutecznością i nieważnością oraz sprzecznych z treścią art. 359 § 2 ¹ k.c. stanowiącego o wysokości odsetek maksymalnych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. J. zarejestrowała się na stronie internetowej kredytodawcy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., wypełniając formularz internetowy, w którym podała swoje dane osobowe. Następnie została poddana procesowi weryfikacji poprzez dokonanie przelewu weryfikacyjnego na rachunek bankowy kredytodawcy. Po pozytywnej weryfikacji numer rachunku bankowego E. J., tj. PL (...) został automatycznie przypisany do utworzonego dla niej Profilu Klienta w systemach teleinformatycznych kredytodawcy. Pozwana podała tam też swoje dane dotyczące adresu i numeru PESEL.

Następnie w dniu 9 lutego 2021 r. strony zawarły umowę kredytu konsumenckiego nr (...). Całkowita kwota kredytu wynosiła 15.000,00 zł, a całkowita kwota do zapłaty – 24.139,24 zł, na którą składały się: kwota udzielonego kredytu – 15.000,00 zł, prowizja (5.850,00 zł) wraz z sumą odsetek (3.289,24 zł) – 9.139,24 zł.

Spłata pożyczki miała nastąpić w 48 miesięcznych ratach w kwotach po 501,22 zł. Odsetki zostały określone według zmiennej stopy oprocentowania kredytu, które w dniu zawarcia umowy wynosiły 7,20%. Wpłaty kolejnych rat przez kredytobiorcę miały być zaliczane na spłatę w kolejności: odsetek umownych, kapitału, odsetek za opóźnienie. W przypadku nieterminowej spłaty zobowiązania pożyczkodawca zastrzegł sobie uprawnienie do naliczania odsetek umownych za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetek maksymalnych – rozdział 6 pkt 2 umowy kredytu). Kredytodawca był uprawniony do rozwiązania umowy z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia, jeśli klient opóźniał się w spłacie co najmniej dwóch pełnych rat kredytu.

Dowód:



umowa kredytu konsumenckiego nr (...) z dnia 9 lutego 2021 r wraz z załącznikiem, k – 3-6,



formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego, k – 7-9,

Kwota udzielonego kredytu, tj. 15.000,00 zł, została przelana pozwanej na wskazany przez nią rachunek bankowy.

Dowód:



potwierdzenie wykonania operacji płatniczej z dnia 9.02.2021 r., k. 10.

Pozwana na dzień 26 września 2022 r. zalegała ze spłatą kwoty 1.180,14 zł i kredytodawca wypowiedział umowę z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia wzywając do zapłaty pozostałej kwoty 14.862,66 zł z odsetkami wynoszącymi dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie.

Dowód:

- wypowiedzenie umowy, k - 11

W dniu 2 grudnia 2022 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarła
z (...) (...). z siedzibą w (...)umowę cesji wierzytelności, na mocy której przelała na nią m.in. wierzytelność z tytułu umowy kredytu z dnia 9 lutego 2021r. O powyższych zdarzeniach E. J. została poinformowana za pośrednictwem pisma strony powodowej z dnia 12 grudnia 2022 r.

Dowód:

– umowy przelewu wierzytelności z dnia 2 grudnia 2022 r. z załącznikiem, k – 12-17,

– zawiadomienie o przelewie wierzytelności, k – 20,

E. J. na dzień wniesienia pozwu w ramach Elektronicznego Postepowania Upominawczego zalegała z zapłatą na rzecz strony powodowej kwoty 14.824,21 zł na którą składały się: 10.382,86 – kwota niespłaconego kredytu, 3.498,70 zł – kwota niespłaconej prowizji, 580,24 zł –kwota odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych według zmiennej stopy procentowej od zadłużenia przeterminowanego w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych do dnia 30.11.2022 r., 362,41 zł – kwota odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych przez stronę powodową od 30.11.2022 r. do dnia sporządzenia pozwu w EPU (t.j. do 14.03.2023 r.)

Dowód:

- umowa kredytu konsumenckiego z 9.02.2021 r., k – 3-16,

- wezwanie do zapłaty, k – 22,

Sąd zważył, co następuje:

Ustaleń stanu faktycznego dokonano w oparciu o dokumenty przedstawione przez stronę powodową, w szczególności – umowę kredytu, wniosek o udzielenie potwierdzenie przelewu kwoty kredytu na konto pozwanej oraz dokumentację obejmującą umowy cesji wierzytelności wynikającej z przedmiotowej umowy przysługującej względem pozwanej.

W tym miejscu należy także wspomnieć, że strona powodowa swoje roszczenie wywodziła z umowy kredytu zaciągniętej przez pozwaną z pierwotnym wierzycielem.

Odnosząc się do zarzutu braku podpisu pozwanej pod umową kredytu należy wskazać, że dokumenty, które nie zawierają podpisu, pozostają dokumentami, nie można ich jedynie zakwalifikować jako dokumentów prywatnych, korzystających z domniemania autentyczności. Dokumenty bez podpisu należy więc kwalifikować jako dokumenty sporządzone w formie dokumentowej, która stanowi formę o niższym stopniu sformalizowania niż forma pisemna, co przejawia się właśnie w braku konieczności złożenia własnoręcznego podpisu. W celu ich weryfikacji wystarczające jest ustalenie osoby wyrażającej oświadczenie woli, przy czym nie ma znaczenia, czy nastąpi to na podstawie treści samego dokumentu, czy po sprawdzeniu np. nośnika czy urządzenia, za pomocą którego złożono oświadczenie. Taki dokument zachowuje funkcję dowodową stosownie do przepisów k.p.c. o mocy dowodowej dokumentów.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, wskazać należy, że sąd dokonał weryfikacji umowy kredytu na podstawie przedłożonego przez stronę powodową wydruku komputerowego . Z wydruku tego wynikało, że kredytodawca opatrzył umowę bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu. Dodatkowo, sąd nie miał wątpliwości, że osobą wyrażającą oświadczenie woli jako kredytobiorca była E. J., albowiem w umowie znajdowały się jej szczegółowe dane osobowe w postaci numeru PESEL, adresu zamieszkania. Co więcej, dokonana przez sąd analiza drogi kredytobiorcy do uzyskania środków finansowych, w tym dokonanie przelewu weryfikacyjnego, wyklucza niemal możliwość udzielenia kredytu osobie, która nie wnosiła o niego. Sąd dokonał także weryfikacji umowy cesji wierzytelności i ocenił ją jako kompletną, a zatem skutecznie przenoszącą wierzytelność na rzecz strony powodowej. Strona powodowa przedłożyła bowiem poświadczoną za zgodność z oryginałem kopię załącznika zawierającego wykaz przelewanej wierzytelności.

W rozpoznawanej sprawie obok ogólnej regulacji dotyczącej umowy pożyczki zawartej w art. 720 § 1 k.c., zgodnie z którą przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości, znaczenie miały przede wszystkim przepisy zawarte w ustawie z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1028, zwanej dalej: u.k.k.).

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności faktyczne, wystąpiła potrzeba wskazania konkretnych regulacji dotyczących kredytu konsumenckiego, gdyż zawarta między pierwotnym wierzycielem, a pozwaną umowa kredytu miała właśnie taki charakter, co nie budzi większych wątpliwości. Stosownie bowiem do art. 3 ust 1. u.k.k. przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, a zgodnie z ust. 2 pkt 1 za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Z kolei w zawartym w art. 5 u.k.k. szerokim katalogu definicji w omawianej sprawie na uwagę zasługiwały te określające całkowitą kwotę kredytu (pkt 7), całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta (pkt 8), stopę oprocentowania kredytu (pkt 10) i umowę o kredyt konsumencki zawieraną na odległość (pkt 13).

Sama umowa o kredyt konsumencki powinna być na podstawie art. 29 ust. 1 zawarta
w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Obowiązki informacyjne kredytodawcy określono z kolei w art. 30 ust. 1 omawianej ustawy, gdzie wskazano, że dokument umowy kredytu powinien zawierać oprócz danych osobowych kredytobiorcy także postanowienia dotyczące samej umowy, do których zalicza się m.in. rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia (pkt 7) oraz informację o innych kosztach, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności o opłatach, w tym opłatach za prowadzenie jednego lub kilku rachunków, na których są zapisywane zarówno transakcje płatności, jak i wypłaty, łącznie z opłatami za korzystanie ze środków płatniczych zarówno dla transakcji płatności, jak i dla wypłat, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, jeżeli są znane kredytodawcy, oraz warunki, na jakich koszty te mogą ulec zmianie (pkt 10).

Podstawę roszczenia strony powodowej zawierał również przepis art. 509 k.c., zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią; przy czym wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie (art. 513 § 1 k.c.). Sytuacja procesowa nabywcy wierzytelności jest zbliżona do pozycji zbywcy wierzytelności, a zatem w procesie ma obowiązek wykazać nie tylko, że sporną wierzytelność nabył na podstawie umowy przelewu wierzytelności, lecz również fakt, że nabyta wierzytelność faktycznie przysługiwała pierwotnemu wierzycielowi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., sygn. akt V CSK 187/06, LEX nr 402304).

Przechodząc do omówienia przedmiotowej sprawy trzeba od razu nadmienić, że okoliczność, wedle której doszło do zawarcia umowy kredytu konsumenckiego między pierwotnym wierzycielem, a pozwaną nie budziła żadnych wątpliwości. Wprawdzie sama umowa nie została przez kredytobiorczynię własnoręcznie podpisana, to należy stwierdzić, że była ona skutecznie zawarta i stanowi źródło stosunków zobowiązaniowych między stronami. Zgodnie z przepisem zawartym w art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Pozwana przed zawarciem stosownej umowy skorzystała z udostępnionych przez kredytodawcę formularzy internetowych, poprzez które zawnioskowała o udzielenie pożyczki, a przedtem została poddana procesowi obowiązkowej weryfikacji podanego numeru rachunku bankowego.

Odnosząc się do podniesionego przez pozwaną zarzutu braku udowodnienia przez stronę powodową faktu zawarcia umowy pożyczki, podkreślić należy, że umowa pożyczki została zawarta przez nią przy zastosowaniu elektronicznego środka indywidualnego porozumiewania się na odległość. Jak już wspomniano wyżej umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Forma umowy o kredyt konsumencki zatem ma istotne znaczenie dla ochrony interesów konsumenta. Po pierwsze, powinna umożliwiać mu zapoznanie się z warunkami kredytu i analizę jego sytuacji prawnej w związku z zaciągniętym kredytem. Po drugie, zapewniać ma konsumentowi odpowiedni środek dowodowy, co do warunków kredytu na wypadek sporu z kredytodawcą, zwłaszcza w postępowaniu sądowym lub mediacyjnym. Wymaganie jakie wynika z art. 29 ust. 1 u.k.k. trzeba interpretować przede wszystkim jako nakaz – skierowany do kredytodawcy – sporządzenia dokumentu obejmującego treść oświadczeń woli złożonych przez kredytodawcę oraz konsumenta i utrwalenia tego dokumentu w odpowiedniej formie.

Jeśli zaś chodzi o podnoszony przez pozwaną zarzut braku wymagalności roszczenia dochodzonego pozwem, w tym jego przedwczesności, to należało uznać go za chybiony. Przede wszystkim strona powodowa zdołała w toku postępowania przedstawić dokumentację potwierdzającą fakt zawarcia umowy, wymagalność poszczególnych rat i wypłatę kwoty kredytu. W tych warunkach nastąpiło odwrócenie ciężaru dowodowego w sprawie. Pozwana, chcąc zwolnić się z zobowiązania, powinna przedstawić dowody na to, że wykonała je w całości bądź w jakiejkolwiek części. Zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Stwierdzić trzeba, że pozwana nie przedstawiła dowodu na spełnienie w całości świadczenia stąd należało przyjąć za stroną powodową, że wysokość dochodzonej należności wynika przynajmniej w zasadniczej części z faktu niewykonania zobowiązania przez pozwaną.

Przechodząc z kolei do omówienia zarzutu, wedle którego w treści umowy będącej źródłem niniejszego zobowiązania stosowano klauzule niedozwolone, to na samym wstępie wypada zauważyć, że w przypadku powzięcia przez konsumenta podejrzenia co do występowania w umowie (a konkretniej rzecz ujmując we wzorcu umownym) postanowień nieuzgodnionych z nim indywidualnie oraz kształtujących jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, w tym rażąco naruszających jego interesy powinien zwrócić na nie uwagę przedsiębiorcy, z którym zawiera daną umowę. Z przedstawionych przez strony twierdzeń nie wynikało, aby pozwana wcześniej kwestionowała jakiekolwiek postanowienia umowne, uznając je za przypadki klauzul niedozwolonych. Co warte również podkreślenia – charakter zawieranej przez nią umowy, tj. na odległość, determinował występowanie uprawnienia do wypowiedzenia umowy w terminie 14 dni, co zresztą zostało w umowie wskazane.

Biorąc to wszystko pod rozwagę, należało podzielić stanowisko strony powodowej, która stwierdziła, że pozwana miała pełną świadomość co do tego, w jakim kształcie została sporządzona umowa zawarta między nią a pierwotnym pożyczkodawcą. Rezygnując z ustawowego prawa do odstąpienia od umowy, pozwana zaakceptowała wszelkie jej warunki i postanowienia. W tym miejscu trzeba również podkreślić, że instytucja ta nie wymaga wykazania istotnego powodu do złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy, wręcz można takowe złożyć bez podania przyczyny. Tym samym jeśli pozwana rzeczywiście miała jakiekolwiek wątpliwości co do charakteru wiążących ją postanowień umownych, to powinna właśnie na tym początkowym etapie skorzystać z przysługującego jej prawa do odstąpienia od tak ukształtowanej umowy. Jeśli chodzi o wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu (prowizja) to ich wysokość mieściła się w granicach określonych przepisem art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, nie ma więc uzasadnionych podstaw do ich podważania.

Mając powyższe na uwadze powództwo podlegało uwzględnieniu w przeważającej części obejmującej wysokość niespłaconej kwoty kredytu i odsetek umownych określonych w umowie i naliczanych przez pierwotnego wierzyciela od kwoty niespłaconego kapitału do dnia zbycia wierzytelności oraz wierzyciela, który nabył wierzytelność w wyniku cesji wierzytelności za okres od nabycia wierzytelności do dnia wystąpienia z powództwem w Elektronicznym Postępowaniu Upominawczym. Nie ma podstaw, by kwestionować zaprezentowane przez stronę powodową wyliczenie świadczenia z tytułu należnej spłaty kapitału i odsetek umownych. Wyliczenie to jest zgodne z postanowieniami umowy Strona powodowa nie przedstawiła harmonogramu co do faktycznej spłaty zobowiązania przez pozwaną, w związku z czym sąd nie mógł zweryfikować wyliczenia dotyczącego tzw. odsetek karnych z tytułu „zadłużenia przeterminowanego. W związku z powyższym powództwo w zakresie dochodzonej z tego tytułu kwoty 175,79 zł podlegało oddaleniu.

Mając zatem na względzie wszystkie wcześniejsze rozważania, należało zasądzić od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 14.824,21 zł z tytułu niezwróconej przez nią kwoty udzielonego jej kredytu konsumenckiego wraz z niespłaconymi kosztami dodatkowymi w postaci prowizji oraz naliczonymi do chwili wniesienia pozwu w EPU odsetkami kapitałowymi (zarówno wyliczonymi przez pierwotnego wierzyciela jak i cesjonariusza).

Orzeczenie o odsetkach od wyżej wskazanej kwoty znajduje uzasadnienie w treści art. 482 k.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 100 zd 2 k.p.c., zgodnie z którym sąd może nałożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co nieznacznej części swego żądania.

Dlatego też w punkcie II wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 4.367,00 zł, na którą to składały się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 7500,00 zł, kwota 3.600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego ustalona na podstawie przepisu § 2 pkt5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł .