Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Marek Dziwiński

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 stycznia 2022 r. w Kamiennej Górze

sprawy z powództwa K. B.

przeciwko P. W.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego P. W. na rzecz strony powoda K. B. kwotę 945,03 zł (dziewięćset czterdzieści pięć zł i trzy gr) z odsetkami ustawowymi od dnia 22.06.2020 r. do dnia zapłaty;

IIoddala powództwo w pozostałym zakresie;

IIInadaje rygor natychmiastowej wykonalności punktowi I wyroku w zakresie kwoty 500,00 zł;

IV zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 266,12 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

Vnakazać powodowi K. B., aby uiścił na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze) kwotę 497,34 zł tytułem wydatków na opinię biegłego, zaś pozwanemu P. W. nakazać, aby z tego tytułu uiścił na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze) kwotę 469,33 zł.

Sygn. akt I C 137/20

UZASADNIENIE

Powód K. B. wniósł o zasądzenie od pozwanego P. W. kwoty 3 000,00 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko powód podał, że pozwany w dniu 17 kwietnia 2019 roku, pod nieobecność powoda i bez jego zgody, otworzył bramę wjazdową do należącej do niego posesji umożliwiając wjazd na teren budowy autom ciężarowym, które doprowadziły do zniszczenia wyasfaltowanej drogi. Powód wyjaśnił, że pozwany prowadził w tamtym czasie budowę domu jednorodzinnego naprzeciw nieruchomości powoda oraz posiadał dojazd do swojej budowy od strony drogi publicznej. Powód oszacował wartość szkód na kwotę 3 000 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwany P. W. uznał powództwo co do kwoty 500 zł, zaś w pozostałym zakresie wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany przyznał, że w kwietniu 2019 roku bez zgody powoda otworzył bramę do jego posesji, po czym nakazał kierowcy ciężarówki przejazd przez posesję powoda. Pozwany podniósł, że sytuacja była nadzwyczajna bowiem w tamtym czasie nie było możliwości wjazdu na teren jego budowy inną drogą. Pozwany wskazał, że z uwagi na wieloletnią znajomość z powodem założył, że nie będzie miał on nic przeciwko temu, aby skorzystać z przejazdu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód K. B. jest właścicielem nieruchomości zabudowanej przy ulicy (...) w L.. Nieruchomość ta jest ogrodzona i zamykana bramą wjazdową. Na tej nieruchomości przechodzi droga wewnętrzna. Jest ona wyasfaltowana na odcinku kilku metrów od bramy wjazdowej w kierunku wnętrza nieruchomości.

W dniu 17 kwietnia 2019 roku pozwany P. W. bez zgody powoda otworzył bramę wjazdową do jego posesji oraz polecił kierowcy pojazdu ciężarowego przejazd przez drogę wewnętrzną należącą do powoda.

(okoliczności bezsporne)

W wyniku przejazdu samochodu ciężarowego na powierzchni drogi należącej do powoda powstały spękania na powierzchni 2 m ².

Dowody: fotografie k. 11, 34, opinia budowlana biegłego sądowego W. L. k. 55-68.

Koszt naprawy uszkodzonej nawierzchni masami bitumicznymi wyniesie 945,03 zł.

Dowód: opinia budowlana biegłego sądowego W. L. k. 55-68.

Pozwany wniósł odpowiedź na pozew w dniu 22 czerwca 2020 roku.

Dowód: stempel pocztowy k. 27.

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu drogownictwa oraz przedłożone przez powoda fotografie. Bezsporne było to, że przedmiotowa droga należała do powoda i znajdowała się na terenie jego posesji oraz to, że pozwany bez uzyskania zgody powoda w dniu 17 kwietnia 2019 roku polecił kierowcy ciężarówki przejazd tą drogą. W tym miejscu należy wskazać, że bez znaczenia orzeczniczego jest ustalenie ilości wykonanych kursów auta ciężarowego po drodze powoda oraz to czy były one kontynuowane także w dniu 18 kwietnia 2019 roku. Do powstania odpowiedzialności pozwanego wystarczające jest stwierdzenie zaistnienia szkody, którą może przecież wywołać nawet działanie jednorazowe. Pozwany konsekwentnie przyznawał, że otworzył bramę wjazdową na nieruchomości powoda umożliwiając kierowcy ciężarówki przejazd. Sporne były zatem kwestie spowodowania szkody, zakresu zniszczeń oraz kosztu otworzenia stanu poprzedniego.

W pierwszym rzędzie trzeba zauważyć, że zgodnie z przepisem art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Powód K. B. w niniejszym procesie dochodził od pozwanego P. W. zapłaty odszkodowania w kwocie 3 000 zł. Podstawa prawna odpowiedzialności pozwanego za wyrządzoną szkodę wynikała z przepisu art. 430 k.c., który stanowi, że kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności. Przepis ten normuje odpowiedzialność zwierzchnika za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej przy wykonywaniu czynności powierzonej podwładnemu. Podwładnym jest ten, kto podlega kierownictwu zwierzchnika i ma obowiązek stosowania się do jego wskazówek. Więź łącząca podwładnego i zwierzchnika najczęściej jest stosunkiem prawnym, może się jednak i tak zdarzyć, że stosunek podległości ma charakter jedynie faktyczny ( zob. Ciszewski Jerzy /red./, Nazaruk Piotr /red./, Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, Komentarz do Art. 430 Kodeksu Cywilnego, Opublikowano: LEX/el. 2022). Pozwany, jak sam przyznał, prowadził budowę na sąsiedniej (względem nieruchomości powoda) działce i w związku z tym w dniu 17 kwietnia 2019 roku zezwolił kierowcy pojazdu ciężarowego na przejazd po drodze należącej do powoda. Należy zatem stwierdzić, że przejazd ciężarówki po drodze należącej do powoda dokonał się na polecenie P. W., który prowadził budowę na swojej działce.

Nie budziło większych wątpliwości ustalenie, że to w wyniku przejazdu samochodu ciężarowego doszło do spękania powierzchni przedmiotowej drogi. Powód korzystał z tego przejścia niemal codziennie i od razu spostrzegł miejsca, w których doszło do uszkodzeń. Jak wyjaśnił, zdjęcia drogi, złożone do akt sprawy, zostały wykonane zaraz po zaistnieniu szkody. Powód konsekwentnie utrzymywał, że zakres uszkodzeń obejmuje skraj drogi, a nie jej środek. Twierdzenia to korespondują z wnioskami wynikającymi z opinii biegłego z zakresu drogownictwa. Biegły wyjaśnił bowiem, iż spękania występujące po prawej stronie zjazdu na powierzchni 2 m ² mogły być wynikiem wjazdu pojazdu ciężarowego. Biegły wykluczył przy tym, aby pozostałe uszkodzenia drogi zlokalizowane głównie w jej centralnej części wynikały z przejazdu ciężarówki, gdyż miały one inny charakter, a wynikały z niewłaściwego przygotowania podłoża. W tym miejscu trzeba zaznaczyć, że opinia sądowa jest pełna, zrozumiała i logiczna. Biegły sądowy W. L. wykonał ją w sposób fachowy. Szczegółowo wyjaśnił mechanizmy powstania uszkodzeń nawierzchni oraz możliwe przyczyny ich powstania. Należy dodać, że strony nie kwestionowały opinii w żadnym zakresie, a jedynie obstawały za jednym z trzech możliwych wariantów naprawienia szkody. W ocenie sądu naprawa uszkodzonej części zjazdu masami bitumicznymi (wariant II opinii) w najpełniejszy sposób prowadzi do naprawienia wyrządzonej szkody. Trzeba stwierdzić, że każdy z przedstawionych wariantów technologii naprawy jest niedoskonały. Wynika to z niewielkiego zakresu szkody, jej charakteru a w konsekwencji ekonomicznej nieopłacalności części z zaproponowanych przez biegłego rozwiązań. I tak, przychylenie się do pierwszego wariantu opinii (wymiany całej nawierzchni na nową) doprowadziłby do wzbogacenia powoda względem pozwanego, wszak znacznie większa część podjazdu została uszkodzona wskutek niewłaściwego przygotowania podłoża przed położeniem asfaltu aniżeli przez „działanie” pozwanego. Granicę odpowiedzialności odszkodowawczej wyznaczone przez przepis art. 361 k.c. sięgają m.in. strat, które poszkodowany faktycznie poniósł ( damnum emergens). W doktrynie prawa przez pojęcie straty rozumie się pomniejszenie aktywów lub zwiększenie pasywów. Skoro pozwanemu została przypisana wina za wyrządzenie szkody to nie można rozciągać jej na szerszy zakres niż to wynikało z okoliczności sprawy. Pozwany uszkodził wyłącznie 2 m ² nawierzchni drogi i tylko ta część powinna zostać przez niego naprawiona. Ponadto trzeba zaznaczyć, że wariant I opinii obejmuje m.in. nowe ułożenie nawierzchni bitumicznej na całej powierzchni podjazdu. Doświadczenie życiowe wskazuję, że wykonując ponowne ułożenie nawierzchni bitumicznej zgodnie ze sztuką budowlaną należałoby przedtem prawidłowo przygotować podłoże pod warstwą bitumiczną, w tym usunąć z niej grunty organiczne oraz nasiona roślin (wariant ten uwzględnia użycie walca), a przecież te zaniedbania powstałe w czasie budowy podjazdu w 2018 roku doprowadziły do spękań większej części powierzchni podjazdu. Warianty drugi i trzeci opinii pozwalają na pełne przywrócenie cech użytkowych zjazdu, lecz pogarszają jego walory estetyczne. W ocenie sądu wariant drugi naprawy polegający na wycięciu uszkodzonego fragmentu zjazdu i ułożeniu w tym miejscu nowej nawierzchni bitumicznej pozostawi optycznie mniejszy ślad po naprawie, a dokonana naprawa (poprzez wymianę 2 m ² nawierzchni na nową) będzie trwalsza, aniżeli samo uszczelnienie spękań emulsją asfaltową oraz grysem kamiennym (wariant II opinii). Należało zatem zastosować sposób naprawy drogi opisany w wariancie II opinii. Wartość takiej naprawy wyniesie 945,03 zł brutto. Ustalona wartość nie była przez strony kwestionowana. Należne powodowi odszkodowanie od pozwanego wynosi 945,03 zł i taką kwotę zasądzono w punkcie I sentencji wyroku. Odsetki od tej kwoty zasądzono od dnia wniesienia odpowiedzi na pozew.

Powództwo dalej idące, to jest ponad kwotę 945,03 zł odszkodowania oraz w zakresie początkowej daty naliczania odsetek zostało w II punkcie sentencji wyroku oddalone.

Pozwany uznał żądanie pozwu do kwoty 500 zł. W myśl przepisu art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza roszczenie uznane przez pozwanego.

Koszty procesu zostały stosunkowo rozdzielone. Zgodnie bowiem z przepisem art. 100 zd. 1 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powód wygrał sprawę w 32 %, a przegrał w 68 %. Odwrotne proporcje dotyczą pozwanego. Do kosztów procesu powoda zaliczono koszt opłaty sądowej w kwocie 200 zł, koszty zastępstwa prawnego w kwocie 900 zł oraz opłatę od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, łącznie – 1 117 zł. Do kosztów pozwanego należały koszt zastępstwa prawnego w kwocie 900 zł oraz opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, łącznie 917 zł. Po stosunkowym rozdzieleniu (357,44 zł – 623,56 zł) należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 266,12 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Do uregulowania pozostały wydatki wyłożone tymczasowo przez Skarb Państwa w kwocie 966,67 zł stanowiące wynagrodzenie biegłego (łączny koszt opinii wyniósł 1 466,67 zł). Orzeczenie w przedmiocie rozliczenia wydatków zapadło w oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 zd. 1 k.p.c. Powoda obciążał koszt opinii w kwocie 997,34 zł (1 466,67 zł x 68 %), przy czym powód uiścił zaliczkę na opinię w kwocie 500 zł (997,34 zł – 500 zł = 497,34 zł). Pozwanego natomiast obciąża koszt opinii w kwocie 469,33 zł (1 466,67 zł x 32 %). Z tych względów należało nakazać powodowi, aby uiścił na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze kwotę 497,34 zł tytułem wydatków na opinię biegłego, zaś pozwanemu kwotę 469,33 zł z tego tytułu.